Metody pracy – Fizjoterapeuta Piotrków Trybunalski

FIZJOTERAPIA, REHABILITACJA, MASAŻ

Jako profesjonalny fizjoterapeuta stosuję wiele popularnych metod leczenia. Metody zawsze dobierane są pod względem specyfiki chorzeń aktualnego pacjenta i jego stanu zdrowia. Fizjoterapia to forma usprawniania oraz mobilizacji organizmu pacjenta do regeneracji.  W przeciwieństwie do środków przeciwbólowych pozwala to zniwelować ból i jego przyczynę !
W swojej pracy oferuję zarówno fizjoterapię skutecznymi metodami, rehabilitację jak również masaż.

Zapraszam do zapoznania się z opisem stosowanych metod fizjoterapii.

Cyriax

Metoda Cyriax’a. Leczenie zgodne z metodą Cyriax’a opiera się na diagnozie uzyskanej na podstawie wywiadu i badań funkcjonalnych pacjenta. Symptomy i objawy są interpretowane i skatalogowane w formie „wzorców klinicznych”. Wzorzec kliniczny jest to szczególne zachowanie się zaburzeń lub grup zaburzeń. Dla wszystkich obrazów klinicznych metoda oferuje lokalne, bezpośrednie i sprawne leczenie. Szczegółowa diagnoza jest podstawą precyzyjnego leczenia, które daje maksimum skuteczności przy minimum terapiia.

KinesioTaping

Kinesio Taping – metoda terapeutyczna polegająca na oklejaniu wybranych fragmentów ciała plastrami o specjalnej strukturze. Została opracowana i spopularyzowana na początku lat osiemdziesiątych przez dr Kenzo Kase.
Wykorzystuje się w niej specjalne plastry terapeutyczne – Kinesio® Tex. Działanie kinesiotapingu polega na zmniejszeniu bólu mięśni i stawów, usuwaniu obrzęków limfatycznych, wspomaganiu pracy mięśni oraz korygowaniu niewłaściwej pozycji stawu. Metoda ta znajduje również doskonałe zastosowanie w sporcie.

Kompresoterapia

W skład kompleksowej terapii obrzęku limfatycznego wchodzić powinien drenaż limfatyczny, kinezyterapia i pielęgnacja skóry. Polega on na noszeniu opatrunków uciskowych, które zwiększają ruchliwość tkanek podskórnych objętych obrzękiem, co daje efekt taki, jak w trakcie manualnego drenażu limfatycznego.

Czym jest obrzęk limfatyczny?

Obrzęk limfatyczny (chłonny) to proces nagromadzenia się wysokobiałkowego płynu (chłonki lub inaczej limfy) w przestrzeni tkankowej (w tkance podskórnej i skórze) i naczyniach chłonnych. Zawiera on komórki odpornościowe, ulegające apoptozie (czyli zaprogramowanej śmierci) czy śródbłonkowe, a także produkty metaboliczne. W efekcie tego długotrwałego procesu dochodzi najczęściej do postępującego włóknienia tkanek i odkładania kolagenu.
Zaburzenie pracy układu limfatycznego, które polega na upośledzeniu odpływu chłonnego, może prowadzić również do kolonizacji tkanek objętych obrzękiem przez mikroorganizmy penetrujące skórę i w efekcie powodować rozwój procesu zapalnego. Niewydolność dynamiczna układu limfatycznego polega na braku możliwości (zbyt małej wydajności) odprowadzenia nadmiernej ilości płynu przez sprawnie działający układ naczyń limfatycznych. Natomiast z niewydolnością mechaniczną mamy do czynienia przy pierwotnym lub wtórnym uszkodzeniu naczyń limfatycznych, a tym samym przy zaburzeniu, upośledzeniu lub całkowitym zamknięciu odpływu chłonki.

Kompresjoterapia w obrzęku limfatycznym

Kompresjoterapia, czyli wykorzystanie kontrolowanego ucisku, ma bezpośredni wpływ głównie na hydrostatyczne ciśnienie śródtkankowe, nie oddziałuje natomiast na ciśnienie onkotyczne (czyli ciśnienie osmotyczne koloidów białkowych). Dlatego po przerwaniu bądź zakończeniu kompresji dojść może szybko do nawrotu obrzęku. Ze względu na to uwarunkowanie, a także na trwały, nieodwracalny i przewlekły charakter zmian w układzie limfatycznym, które wywołują obrzęk limfatyczny, należy mieć świadomość, że prowadzenie terapii będzie konieczne do końca życia.

PNF

Metoda PNF to nie tylko jedna z metod rehabilitacji, ale pełna koncepcja postępowania terapeutycznego. Koncepcja posiadająca własną „filozofię” i zasady pracy z pacjentem. Jest przykładem neurofizjologicznego kompleksowego systemu oddziaływania terapeutycznego opartego na najnowszych osiągnięciach nauk medycznych, którego istotę zawarto w nazwie: proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie (ułatwianie, facilitowanie) ruchu.

W PNF terapeuta poszukuje przyczyn problemów zgłaszanych przez pacjenta, jednak w realizacji celów wyznaczonych w terapii opiera się przede wszystkim na potencjale nie uszkodzonych, najsprawniejszych jego sfer ruchowych (najsilniejszych, bezbolesnych, o największym zakresie ruchu) i wykorzystuje je do pozyskiwania aktywności motorycznej w słabszych lub uszkodzonych obszarach narządu ruchu w oparciu o mechanizm irradiacji czyli przeniesienia pobudzenia. Takie planowanie terapii wymaga znajomości anatomii funkcjonalnej ciała ludzkiego oraz zasad biomechaniki i fizjologii skurczu mięśniowego.

PNF wiele uwagi poświęca także kontroli motorycznej pacjenta, czyli interakcjom między stabilnością i mobilnością jego ciała, ze szczególnym uwzględnieniem pracy ekscentrycznej mięśni w warunkach grawitacji. Ze względu na szerokie możliwości oddziaływania koncepcja PNF przestała być utożsamiana ze sposobem pracy przeznaczonym wyłącznie dla pacjentów neurologicznych. Z powodzeniem stosuje się ją również w ortopedii, pediatrii, chorobach nerwowo-mięśniowych, wadach postawy czy skoliozach.

Szczególne znaczenie w koncepcji PNF przypisuje się oporowi manualnemu. Jego podstawowym zadaniem jest przekazanie pacjentowi ścisłej informacji na temat kierunku, kolejności i szybkości wykonywanego ruchu, który jak wcześniej wspomniano posiada trzy komponenty i biegnie w skośnych płaszczyznach na podobieństwo aktywności ruchowych dnia codziennego. Opór jest modyfikowany stosownie do celów terapii i możliwości motorycznych ćwiczącego i nawet podczas jednego ruchu może ulegać zmianom w poszczególnych jego zakresach, najczęściej jest to tzw. opór prowadzący lub kierunkowy, w odróżnieniu do sił zewnętrznych utrudniających wykonanie zadania ruchowego, stosowanych m.in. w treningu siłowym.

Terapia manualna

Terapia manualna – szkoła niemiecka. Terapia manualna oparta jest na koncepcji badania i leczenia ukierunkowanej na odnajdywanie i leczenie zaburzeń funkcjonalnych układu ruchu. W wyniku prowokacji, podczas badania określonych tkanek odnajduje się zaburzone struktury, aktualizuje stopień ich uszkodzenia oraz odnajduje szczegóły przyczyn dolegliwości. Przyczyna dolegliwości leży często w dysproporcji pomiędzy możliwościami tkanki do przenoszenia obciążenia, a jej faktycznym obciążaniem.  Leczenie zmierza więc do zniesienia tej dysproporcji, poprzez przywrócenie harmonii pomiędzy stawami, mięśniami i strukturami nerwowymi. Stosuje się pasywne techniki mobilizacji,  jak również aktywne ćwiczenia wykonywane przez pacjenta  w celu wzmocnienia i stabilizacji lub jako wprowadzenie do właściwej mobilizacji. Pacjent otrzymuje dodatkowo wskazówki dotyczące właściwych ćwiczeń, które powinny wspierać pracę terapeuty manualnego.
Terapia manualna zasadniczo może być stosowana we wszystkich odwracalnych zaburzeniach funkcjonalnych układu ruchu. Wskazaniami do zastosowania metody terapii manualnej są często ograniczenia ruchomości, ból oraz zmniejszona zdolność do przejęcia obciążenia.

Rehabilitacja w podeszłym wieku

Rehabilitacja geriatryczna jest kompleksowym postępowaniem medycznym. Skierowana jest do osób w starszym wieku z ograniczeniami sprawności, obciążonymi czynnikami ryzyka wystąpienia chorób, urazów charakterystycznych dla wieku starszego. Rehabilitacja geriatryczna obejmuje prewencyjne, podtrzymywanie sprawności funkcjonalnej osób w starszym wieku.
U większości osób w starszym wieku obserwuje się stopniowe ograniczenie aktywności fizycznej, a nakładające się na ten proces urazy lub przewlekłe choroby mogą powodować u tych osób zmniejszenie wydolności i sprawności fizycznej. Starość bardzo często wiąże się także z problemami poznawczymi, emocjonalnymi, społecznymi, które stanowią wielkie wyzwania dla osoby starszej i jej rodziny.

Celem rehabilitacji geriatrycznej jest usprawnianie osób w starszym wieku i przekształcenie procesu starzenia. Procesowi starzenia często towarzyszą niesprawność i zależność od innych osób. Dla wielu pacjentów ważnym celem do osiągnięcia będzie możliwość poruszania się, często za pomocą zaopatrzenia ortopedycznego. Do istotnych celów należą również zapobieganie upadkom, przykurczom oraz kontrola i zmniejszenie ryzyka odleżyn. W rehabilitacji osób starszych, u których mamy do czynienia z współwystępowaniem wielu chorób, po dokonaniu oceny funkcjonalnej na początku należy się skupić na wybraniu najważniejszych celów.
Aktywność prozdrowotna osób w starszym wieku powinna głównie dotyczyć czynności funkcjonalnych, w tym czynności życia codziennego, takich jak np. posługiwanie się sprzętem kuchennym, sprzątanie, podnoszenie czegoś z podłogi itp. Bardzo istotne jest postępowanie usprawniające zdolność do zmiany pozycji z siedzącej na stojącą, a także nauka podnoszenia się po ewentualnym upadku. Bardzo ważny element procesu rehabilitacji geriatrycznej stanowi postępowanie fizjoterapeutyczne związane z usprawnianiem chodu. Powinno ono obejmować chodzenie wolnym i szybszym tempem, zmiany kierunku, wchodzenie i schodzenie ze stopnia.  Nacisk należy położyć na proste i średnio trudne formy aktywności fizycznej.